3.

Oboje milczeliśmy. Oboje co chwila na siebie zerkaliśmy, jakbyśmy chcieli się upewnić,że wszystko gra. Ale nic nie grało. Rose siedziała oparta o moje ramię i wpatrywała się w taflę jeziora, a ja nie przerywałem tej ciszy od dobrych dziesięciu minut.
-Przepraszam...
Szepnęła dziewczyna i się wyprostowała. Zerknąłem na nią pytająco, a ona tylko wzruszyła swoimi ramionami.
-Za co?
Wytrzeszczyłem oczy, nie rozumiejąc za co ona mogła by mnie przepraszać. Za siedzenie i opieranie się o moje ramię? Śmieszne. 'Allan, ogarnij się'- zganiłem się w myślach i znowu spojrzałem na nią pytająco. Wyprostowałem się, nie spuszczając z Rose wzroku.  Słysząc za sobą dobrze znany mi głos, przekląłem pod nosem.
-Sieeeema stary! OOooo widzę,że mamy nową koleżankę.
Spojrzałem na chłopaka jak na idiotę, a on się tylko zaśmiał.
-Miło mi, Faa....
-Idź lepiej.
Szepnąłem, a on otworzył szerzej oczy ze zdziwienia.
-Powiedziałem,żebyś poszedł. Chyba,że chcesz,żeby ta Twoja śliczna buźka uległa wypadkowi.
-Żartujesz? Wyluzuj,przecież pójdę, ale co się dzieje? Widzę,że coś się stało.
Wstałem i kręcąc głową przytaknąłem.
-Tak właśnie, coś się stało i proszę byś poszedł.
Warknąłem,a chłopak w geście poddania się, uniósł ręce do góry i wzruszając ramionami, odszedł. Wtedy ja z powrotem siadłem obok dziewczyny. Ta wpatrywała się we mnie trochę przerażona.
-Tobie nic nie zrobię. On mnie denerwuje od jakiegoś czasu.
Westchnąłem ciężko i poprawiłem lekko włosy dłonią. Pokręciłem głową i zamilkłem. Bałem się co Rose mogła sobie o mnie pomyśleć. I to ten problem. Dziwi mnie,że w ogóle przejmuję się zdaniem kogokolwiek. To COŚ zaczynało wymykać mi się spod kontroli.
-Allan.
Uniosłem głowę i brwi w tym samym czasie, zerkając na ciemnowłosą.
-Tak?
Spytałem i delikatnie się uśmiechnąłem, ale i to zniknęło z mojej twarzy,jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
-Czemu jesteś tak... obojętny na wszystko?
W tym samym momencie poczułem po raz kolejny tego dnia, lekkie ukłucie w sercu. Ona trafiała we wszystkie moje słabe punkty. To było wręcz...niemożliwe. Ktoś, kto widzi mnie od kilku godzin, już tak dobrze umie trafiać w te miejsca? Nie, to chore. Przegoniłem te dziwne myśli i spochmurniałem.
-Allan, powiedziałam coś nie tak?
Widziałem w jej oczach troskę. Troskę o...o mnie? Nie, to nie mogło być możliwe. To nawet do siebie nie pasuje. "Troska o Allana"- idiotyczne,prawda?
-Wszystko w porządku.
Wstałem czym prędzej i odwróciłem się tyłem do jeziora. Już kilka sekund później dziewczyna zrobiła to samo. Zagryzłem lekko swoją dolną wargę i kątem oka spojrzałem na brązowooką.
-Mogę?
Stanąłem przed nią i rozłożyłem ręce, dając jej do zrozumienia,że chcę się przytulić. Musiało to wyglądać śmiesznie. Chłopak 1,89cm wzrostu pyta dziewczyny, która jest od niego jakieś... 25 cm niższa, pyta się czy może ON się do niej przytulić. Szczerze? Nie obchodziło mnie to. Chciałem poczuć,że mam kogoś obok. Tak po prostu. A czułem,że ona jest taką odpowiednią osobą. I mnie (co ważniejsze) nie wyśmieje.
-Głupio się pytasz.
Kąciki jej ust uniosły się ku górze i sama mocniej się we mnie wtuliła. Poczułem się naprawdę szczęśliwy. Tylko...Jak to możliwe,że ledwo ją znam,a już jej zaufałem?


______________________________
Mam nadzieję,że się podoba!:) Wyjątkowo lekko mi się pisało, bez większych zahamowań czy braku pomysłów, a to cud!:)  Podoba się? Wyrażajcie wszelkie opinie! Lubię długie komentarze. Wolę takie od "Cudowne, czekam na NN", naprawdę:)
Jeśli ktoś chce być informowany o NN, niech napisze pod tą notką!:)
Kontakt można ze mną łapać również przez aska! Wszelkie pytania, sugestie- mile widziane.
SPYTAJ MNIE